این خشونت است, خشونتی افسار گسیخته, در عمیق ترین وجه فرهنگ و تربیت همین ایرانی اصیلی که راه به راه سنگش را به سینه میزنیم تا عقده های حقارتمان پنهان شود از دید دنیا, که بدانند ماهم روزی روزگاری ریشه ای داشتیم. خشونتی عمیق که با لگد پرانی های سرخوشانه به بچه گربه های خیابانی جان میگیرد, بی خیال کودکی که پا به پای ما یاد میگیرد چطور باید بود!!! که مارا بی نیاز میکند, از بر حذر کردن سنگ جمع کردن پسر بچه های ده دوازده ساله و موشک باران حیوان زبان بسته ای که گوشه از دنیایی که حقش هست نشسته. که میشود دار زدن روباه, برای عبرت روباه های دیگر, انگار که از خبث نیت به سراغ مرغها میرود, نه غریزه ادامه بقا. میشود تکه تکه کردن یوز پلنگ و هزار عکس گرفتن که جماعت ببینید, من به جنگ یوز رفته ام!!!! البته که پشت اسلحه و هزار ابزار جنگ, تا حقارتم را پنهان کنم. میشود زنده به گور کردن و سوزاندن, دار زدن, پشت ماشین بستن و کشیدن, اسید تزریق کردن و و و و و...... که میشود جماعتی که هار هار میخندند به جیغ های ممتد ناشی از ترس و درد یک موجود رنجور... که قلبشان, روحشان, وجدانشان, حتی برای یک لحظه فشرده نمیشود.... اینها, همان پدران نسل بعدند, اینها خالقان شیطانند..... این جامعه, این ادمها, این افکار, بیمارند, بترسید برای نسل بعد, حذر کنید از به امانت دادن فرزندانتان به این مردم.... اینها از فرشته هم شیطان میسازند...و فقط سینه جلو می اندازند و باد در غبغب, که ما, اشرف مخلوقاتیم!!! که ما شعور مطلق افاقیم!!! که ما..... کاش جای دیگه ای بدنیا اومده بودم ... کاش

نوشته شده در سه شنبه چهارم اسفند ۱۳۹۴ساعت 4:32 AM توسط مهدیه| |